حرفهای خواندنی مجید انتظامی از سالهای دوریاش از سینما؛ بخش اول | با من خوب رفتار نشد و به کل این کار را گذاشتم کنار
تاریخ انتشار: ۲۱ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۰۷۰۵۳۰
همشهری آنلاین - محمدناصر احدی: مجید انتظامی برای بیش از دو دهه خالق موسیقیهای خاطرهانگیزی در سینما بود، از «ترن» (امیر قویدل، ۱۳۶۶) تا «از کرخه تا راین» (ابراهیم حاتمیکیا، ۱۳۷۱)، از «روز واقعه» (شهرام اسدی، ۱۳۷۲) تا «بوی پیراهن یوسف» (حاتمیکیا، ۱۳۷۴)، از «اعتراض» (مسعود کیمیایی، ۱۳۷۸) تا «دوئل» (احمدرضا درویش، ۱۳۸۲).
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در دهههای ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ و حتی تا اوایل دهه ۱۳۸۰، شما از پرکارترین آهنگسازان سینما بودید، اما حالا سالهاست که موسیقی فیلم نساختهاید. دیگر به ساخت موسیقی فیلم علاقه ندارید یا دوری شما از سینما در این سالها دلیل دیگری داشته؟
من چیزی در حدود ۱۳ سال است که کار نکردهام. راستش در یکی از کارهایی که میکردم، با من خوب رفتار نشد و به کل این کار را گذاشتم کنار. آدم مسنتر که میشود، این کار برایاش سختتر میشود. سختتر یعنی اینکه گردنت درد میکند، کمرت درد میکند و اینها اجازه نمیدهد که آزادانه کار کنی و دستوپایت را میبندد. حالا هم که بعد از مدتها میخواهم دوباره کار کنم، آنقدر کار آوردهاند و هر چه میگویم من نمیتوانم اینهمه کار را انجام دهم، کارشان را میگذارند و میروند و نمیدانم با اینها چه کار کنم.
پس احتمالا به زودی یکی دو کار جدید از شما در سینما میشنویم؟
الان دارم روی یک کار دفاع مقدسی سینمایی کار میکنم.
جدا از مسائل و مشکلات فیزیکی که با بالا رفتن سن اتفاق میافتد، فکر میکنید از نظر حسوحال و خلاقیت توفیری در شما نسبت به سالهای جوانی ایجاد شده؟ برخی هنرمندان مسنتر که میشوند دیگر آن خلاقیت دوره جوانی را ندارند، ولی برخی دیگر در اثر تغییر نگرش به زندگی چشمههای تازهای از هنرشان را رو میکنند.
ببینید، در سنوسال من، شما در اوج تجربهتان هستید. این کار نصف بیشترش تجربه است؛ یعنی چیزی که شما در سالیان دراز یاد گرفتهاید. یادتان نرود من نزدیک ۱۰۰ موسیقی فیلم نوشتهام. اقلاً ۱۰ سمفونی نوشتهام که هر کدام یک ساعت و خردهای است. من بالای ۱۰۰ ساعت موسیقی ضبطشده دارم؛ یعنی موسیقیای که نوشته شده و ضبط شده. نوشتن موسیقی کار سادهای نیست. روزی ۸ ساعت، ۱۰ ساعت سرت دولاست و اصلا حضور فیزیکی نداری. اصلا حواست به خودت نیست. همه حواست دنبال چیزی است که ساختی تا به کمال برسانی و تمامش کنی. من واقعا یکدفعه زده شدم. گذاشتم کنار. بعد از مدتی شما عادت میکنی که کار نکنی. آدم وقتی خیلی کار میکند، توقعاتی هم دارد، هم از خودش و هم از دور و برش. وقتی این توقعات برآورده نمیشود، میگویم برای چی کار کنم؟ حالا گیریم که ۱۰ تا کار دیگر هم کردم، که چی بشود؟
صرف نظر از دلگیریتان از رفتارهای بد کاری، از شنوندگان موسیقیتان هم دلگیرید؟ این را میپرسم چون گاهی استادان موسیقی از سلیقه نازل و گوش تربیتنشده مردم گله دارند و بعضا سعی میکنند با کمکاری یا حتی کار نکردن به این مسئله واکنش نشان دهند.
عکسالعملی که از شنونده دیدم، کمنظیر بوده. شما اگر اینستاگرام من را ببینی، آنقدر قربان صدقهام میروند و آنقدر احترام قائلاند برایام که آدم گاهی شرمنده میشود. موسیقی کلا حرفه مظلومی است. مردم با این مشکلاتی که برایشان پیش آمده، سختی زندگی و هزینههای بالا و درآمدهای پایین، دیگر حوصله اینکه بشینند و فکر کنند ندارند. میخواهند چیزی بشنوند که از این حالت خستگی بیرونش بیاورد، شادشان کند و انرژی بگیرند. موسیقی اندیشه، موسیقی سنگین احتیاج به تمرکز دارد و آدم این نوع موسیقی را گوش میکند تا چیزی از آن یاد بگیرد. مردم کمتر به این موسیقی رغبت به خرج میدهند. من سیوخردهای سال پیش موسیقی «از کرخه تا راین»، «آژانس شیشهای» یا «دوئل» را ساختم، ولی هنوز همهجا میشنوند. یا موسیقی «ترن» برای چند سال پیش است؟ خودم هم یادم نمیآید.
برای سال ۱۳۶۶.
چند سال میشود؟
سیوپنج ــ شش سال پیش.
خب، موسیقیای که ترانه نیست، دیالوگی ندارد، فرماً هم نیمهکلاسیک است، کلاسیک ـــ پاپ است، هنوز مردم دنبالش هستند. یا کامنتهایی را که برای موسیقی کارتون «بچههای کوه آلپ» میگذارند ببینید. خانمی نوشته بود اگر شما اعلام کنید که میخواهید موسیقی «بچههای کوه آلپ» را در میدان آزادی اجرا کنید، خودتان هم از جمعیتی که جمع میشوند، تعجب میکنید. موسیقی «آژانس شیشهای»، «دوئل»، «بوی پیراهن یوسف» و «جایی برای زندگی» جای خودشان را در قلب عدهای از مردم باز کرده. خود من هم توقع ندارم که موسیقی فیلم مثل ترانه جلب توجه کند. مردم ما عادت به شنیدن ترانه دارند. موسیقی بیکلام کمتر دوست دارند، ولی هنوز «از کرخه تا راین»، «بوی پیراهن یوسف»، «دوئل» زنده است. چیزهایی که مردم برای من مینویسند، نشان میدهد که نه به مقدار زیاد و میلیونی، ولی کسانی هستند که از این موسیقیها لذت میبرند. در مصاحبه دیگری هم گفتهام، زمانی بود که کامپیوتر نبود، سطح توقع مردم همان چیزی بود که از رادیو پخش میشد، ولی الان اینهمه کانالهای مختلف در دنیا را نگاهی میکنند و موسیقیهای مختلف میشنوند. توقع مردم واقعا بالا آمده. حالا ساخت موسیقیای که مورد قبول مردم قرار بگیرد، واقعا سخت است. البته فرمهای جدید موسیقی هم که آمده، اکثریت مردم خیلی علاقهمند شدند. با اینهمه هزینه بلند میشوند میروند ترکیه تا در کنسرتی شرکت کنند که خوانندهاش به آدم توهین میکند. من اینها را موسیقی نمیدانم، ولی مردم دوست دارند. به هر حال برخوردی که از طرف مردم شده، همیشه خوب بوده. برخورد مسئولان هم بد نبوده. حالا یکی دو نفر اذیت کردند، ولی آدم نمیتواند این را به حساب همه بگذارد.
کد خبر 806618 منبع: همشهری آنلاین برچسبها موسیقی - چهره - ساز - آلبوم - اجرا سینمای ایران مجله سینمای ایرانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: سینمای ایران مجله سینمای ایران موسیقی فیلم سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۰۷۰۵۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مظلومتر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است/تخصیص یارانه دولتی برای سفره فرهنگی مردم
به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، کنسرت «اشعار نو از نغمههای کهن» در نوزدهمین شب موسیقی فرهنگسرای ارسباران در شبهای پنج شنبه و جمعه، ۶ و ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ برگزار شد. در این کنسرت که به سرپرستی محمدرضا برزین و خوانندگی صادق شیخ زاده اجرا شد، تصنیفها و قطعات پیش در آمد اصفهان، شاه ختایی، پنبه جاری، المنت و لله، کهربا، نخجیر، ریشه در خاک، حریم یار، کردی و آفتابکاران با آهنگسازی علی اصغر بهاری، محمد رضا برزین، صادق شیخ زاده و قطعاتی با ملودیهای قدیمی و محلی بر اساس اشعاری ازهوشنگ ابتهاج، فریدون مشیری، فاضل نظری، علی حاتمی، حامد عسگری و اشعار محلی اجرا شد.
صادق شیخ زاده خواننده درباره این کنسرت گفتوگویی با خبرگزاری آنا انجام داده که مشروح آن را میخوانید:
لطفا درباره جزییات این کنسرت برایمان توضیح بدهید .
کنسرت نغمههای کهن یا اشعاری نو از نغمههای کهن یک اجرای دغدغه انگیز برای شنیده شدن نغمههای با اصالت است، آنچه که امروزه بیشتر مردم در ارتباط با گذشته با آن در ارتباط هستند. تمام تلاشمان این بود که بتوانیم در قالب یک موسیقی اصیل به بازخوانی نغمههایی بپردازیم که برگرفته از موسیقی فولکلور، موسیقی دستگاهی یا برگرفته از رسوم و آیینهای مناطق مختلف هستند تا با اشاعه آنها مردم شعر تازه بشنوند و فضایی تداعی کنیم که اگر چه به جهت کلامی به مردم نزدیکتر است، اما ممکن است نغمههای آن در طول سالیان سال فراموش شده باشد.
چطور شد در فرهنگسرای ارسباران اجرا رفتید؟
از سویی به جهت حمایتهای فرهنگسرای ارسباران و اینکه تصمیم گرفتیم جایی اجرا برویم که مردم هم قدرت خرید داشته باشند و بتوانند در این کنسرت شرکت کنند و خوشبختانه استقبال هم از کنسرت خوب بود به طوریکه یک سانس را به دو سانس در دو شب رساندیم ، امیدواریم این استقبال ادامه پیدا کند و بتوانیم در روزهای دیگر هم اجرا داشته باشیم
درباره قطعات و سازندگان آن هم برایمان توضیح دهید؟
اجرا توسط قطعات تنظیم و یا ساخته شده محمدرضا برزین اتفاق میافتد که نوازنده خوبی در ساز سه تار است، سنتور را سوها شمعدانی،عود آناهیتا نصیریان، سازهای کوبهای پویان توکلی ، تنبک امیرحسین تات و ساز سه تار با مسعود صادقی است.
با توجه به مبالغ بالای کنسرتها در این ایام، چقدر قدرت خرید مردم و حضور عموم برای شرکت در این کنسرت برایتان اولویت داشت؟
در واقع این نکته برایمان حائز اهمیت بود، چقدر هم خوب است که دولت و حاکمیت بخشی از هزینههای کنسرتها را تقبل کند. بدون تعارف این تعداد کنسرتی که هر شب در کشور برگزار میشود اگر بخشی از هزینهها را هم دولت بدهد، خیلی استقبال چشمگیر میشود، بنابراین سر سفره فرهنگی مردم باید یارانههای دولتی با حمایتهایی این چنین داشته باشیم که خوشبختانه ما توانستیم از آن برخوردار شویم.
ما امروز میبینیم که حتی خوانندههای شهیر موسیقی ایرانی روی به موسیقیهای الکترونیک و موسیقیهای غیر ایرانی میآورند، حتی به نظر من آن موسیقیها موسیقیهای پاپ نیست همانطور که بهتر از من میدانید موسیقی پاپ موسیقی مردمی هست بنابراین یک موسیقی میتواند موسیقی کلاسیک باشد، فولکلور باشد حتی سنتی باشد به خاطر فرم اجرا ولی پاپ تلقی شود، یعنی جمیع مردم با آن احساس نزدیکی کنند، حتی این موسیقیهایی که توسط بعضی از خوانندهها اجرا میشود و به روی صحنه میرود موسیقیهای پاپ نیستند.
البته برخی هم موسیقی خاص هستند، موسیقی که در ژانر موسیقی الکترونیک، موسیقی کلاسیک، حتی موسیقی کلاسیک غربی است ولی باز این حرف به این منظور و به این مفهوم نیست که آنها نباید باشد چرا آنها هم باید باشند، اما اقبال صد درصدی خوانندگان موسیقی اصیل ایرانی به آن موسیقیها منجر به این میشود که این سمت ما خیلی خالی باشیم ما خیلی تنها و معدود باشیم امروزه شما میشنوید که توسط یک سلسله از هنرمندان عزیز و گرامی ابراز نگرانی درباره تئاتر وجود دارد، این هم به جا است اما واقعا باید بگویم که مظلوم تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است حتی موسیقی سنتی هم نه، موسیقی اصیل ایرانی.
متأسفانه به دلیل ذائقهای که توسط عدهای بین مردم ایجاد شده، دافعه نسبت به سازهایی چون سه تار، سنتور،عود، سازها کوبهای و آواز ایرانی ایجاد شده است، در صورتی که اینها شاخههای موسیقی اصیل ایرانی هستند.
شما سالهاست که در عرصه آواز ایرانی فعالیت میکند، دراین باره چه تجربیاتی دارد و برایمان بگویید.
به عنوان کسی که برنامه های مختلف داشتهام میگویم، که اتفاقاً مردم در مناسبتهای آیینی خودشان بسیار هم علاقمند این موسیقی و آوازها هستند، اگر این آوازها درست طراحی شود برای لحظات خلوت آدمی فوق العاده است.
ما انسانها دارای حالتهای مختلف، متنوع و گوناگونی به جهت روانی هستیم و برای هر کدام از این حالتها موسیقی خاص خود را طلب میکنیم و مثل یک نوع تغذیه روحی است، به همین دلیل ما به تمام فرهنگها که از دل فرهنگ خودمان بیرون میآید ادای دین میکنیم و به آن اصالت میدهیم و در این مواجهه هم نیاز داریم که هر کدام از آنها را مصرف کنیم اتفاقاً موسیقی جدی هم موسیقی مصرفی است، اما موسیقی مصرف شده برای حالات خاص آدمی و هر آدمی البته حالات خاص خودش را دارد اما این طیف حالتها از چند گونه بیرون نیست و من امیدوارم که این نوع اجراها مورد حمایت قرار بگیرد.
بنابراین اگر حمایت درستی صورت گیرد، اقبال مردمی هم زیاد میشود و ما با فوجی از مخاطب روبه رو میشویم، در حال حاضر کنسرتهایی که در سالنهای مجلل برگزار میشوند که بعضا حتی استانداردهای ابتدایی موسیقی را هم ندارند. ما سالن تخصصی اجرای کنسرت کم داریم اما هستند اندازهای که کارمان راه بیافتد.
انتهای پیام/